Het is al enkele jaren geleden dat bij ons op de Regenboog Mevrouw M, ik zal haar Bep noemen, verbleef.
Zij had de “mooiste” kamer, namelijk die met een eigen buitenterras.
Bep was hier erg blij mee.

Bep, een vrouw van achter in de 60 met een rookverslaving. Met haar eigen terras kon ze haar rookgenot blijven voorzetten.
Bep had longkanker in een vergevorderd stadium en wist dat ze bij ons zou komen te overlijden.

Ik herinner mij Bep als een vrouw die altijd opgewekt was, positief ingesteld en iedereen bij de voornaam wist te noemen. “Liefje” zij ze dan, wanneer je ze ondersteuning had geboden met de zorg.

Bep had een moeizaam huwelijk gehad. Haar leven ging beslist niet over rozen....
Bep was al jaren geleden gescheiden en het contact met 1 van haar 2 dochters verliep moeizaam. Het bezoek van haar kleinkinderen was een feest voor haar.

Ze vertelde daar af en toe wel eens over en in deze fase van het leven hield haar dit bezig.

Naar mate de tijd verstreek en de herfst overging in de winter was het voor Bep vanzelfsprekend om toch naar buiten te gaan.
Ze kreeg van ons een parasol die ze voor de deur van haar terras plaatste om zodoende nog buiten te kunnen roken wanneer het regende.

Ze maakte altijd een praatje met de mannen van Rentree die ze beleefd vroeg om de bladeren van haar terras weg te vegen.
Om verbinding te houden met de natuur had ze verschillende vogelhuisjes staan en ik herinner mij dat ik een keer  ’s ochtends bij haar binnen kwam terwijl zij buiten zat met rondom haar meerdere eekhoorns.
Zij had haar eigen manier om deze beestjes naar zich toe te lokken. Ze genoot hier intens van.

Tijdens één van de meerdere gesprekken die ik met haar voerde vertelde ze mij: “ik heb hier de mooiste tijd van mijn leven, de liefde en aandacht die ik krijg voelt als een warm bad alsook de ondersteuning daar waar nodig en ik kan mijn eigen regie behouden zolang ik dit kan”.

Ze wilde iets terug doen voor ons en tijd die restte nuttig besteden.
Ze vroeg haar dierbare vriendin, die dagelijks op bezoek kwam, om breigaren en breinaalden mee te nemen en vanaf die tijd breide Bep van vroeg in de ochtend tot laat in de avond voor iedereen die het maar wilde een sjaal.'Kleurrijk, de Regenboogkleuren.

Haar gezondheid ging achteruit. Bep werd bedlegerig en bleef de behoefte houden aan een sigaret.
De parasol werd opgeruimd.
Het bed werd verplaatst tot voor de openstaande terrasdeur waardoor Bep in bijzijn van verpleging nog een enkele sigaret kon roken.

Bep heeft veel indruk gemaakt bij eenieder. Ze was bijzonder in heel haar zijn.
De manier waarop ze contact maakte met iedereen in haar omgeving, de zorgzaamheid en interesse voor eenieder die bij haar was.
Van arts tot geestelijk verzorger tot verpleging, zorghulp en vrijwilliger. Iedereen was haar even lief.
Met de geestelijk verzorger had ze afgesproken om haar begrafenis in de kapel van het Sint Annaklooster te laten verzorgen.

Bep is na een verblijf van ruim 3 maanden rustig ingeslapen.

Wat het maakte dat ik met meerdere collega’s en vrijwilligers naar haar uitvaart gingen weet ik niet precies.
We hadden allemaal een gebreide sjaal van haar omgedaan.
Terwijl Bep de kapel werd uitgereden stonden wij als zorgverleners met onze sjaals als een soort boog waaronder Bep werd doorgereden.

Dit moment, deze hartverwarmende vrouw met haar Regenboog sjaals, deze vrouw die wij samen “de mooiste tijd van haar leven“  mochten geven......

Ik zal ze nooit vergeten.