Hij zou nog een reis naar de Himalaya maken dit jaar. 
Pijn trekt over zijn gezicht.
Door de open ramen waaien kinderstemmen naar binnen en een koele bries.
Hij is rechtop in bed gaan zitten met zijn hoofd leunend tegen het kussen. Warrige krullen, een verfijnd gezicht, jong nog.
Aandachtig heeft hij geluisterd naar ons gezang.
Dan gaat de telefoon.
‘Hee, je raadt het nooit, ik heb hier twee zangeressen aan mijn bed zitten.’
...
‘Nee écht!’
...
‘Ze hebben net voor me gezongen, gevoelige poëtische liederen, heel mooi gezongen ook.’
...
‘Ja, snap ik. Je zou het ook heel mooi vinden. Ze komen nog terug, toch?’ Hij kijkt ons vragend aan.
We begrijpen dat hij zijn lief aan de telefoon heeft en dat ze hier graag bij had willen zijn.
Vertrouwd als het al voelt, bemoeien we ons met het gesprek en razendsnel is een afspraak gemaakt.
We komen volgende week weer en dan zullen we voor hen samen zingen.
Als we de kamer verlaten, voel ik vreugdetranen opkomen.

Maria staat op de gang te wachten.
Ze wil graag even koffie met ons drinken en horen hoe onze eerste ochtend in het Hospice bevallen is. We zijn alle drie enthousiast en het is duidelijk dat we hier helemaal op onze plek zijn.
Na afloop stelt Marijke voor om nog éven naar de vrouw te gaan die tot nu toe niet op haar kamer was. We hadden al een paar keer bij haar aangeklopt en de deur voorzichtig geopend toen we niks hoorden. Er klonk stemmige muziek, dát en schilderspullen op tafel deden vermoeden dat ze vast blij zou zijn met een paar liedjes.

Nu we weer voor haar deur staan, komt ze net aanlopen, ondersteund door een jonge man.
‘Het welkomstcomité!’ roept ze. ‘Wat fijn dat jullie er zijn, ik hoorde al dat jullie komen zingen, ik ben blij!’
Ze installeert zich op bed en wij schuiven stoelen aan bij haar voeteneinde.
‘Er is zoveel liefde’, zegt ze, ‘als je hier bent, is er alleen nog maar liefde. Dat is wat overblijft. Liefde en schoonheid. Soms is het gewoon een beetje…’ ze zoekt naar een woord.
‘Overweldigend misschien?’ vraag ik.
‘Ja, overweldigend, ja,’ zegt ze, ‘o, nu komen de tranen al.’

Er wordt aangeklopt. De kok. ‘Zal ik even wachten met het eten brengen?’ vraagt hij.
‘Ja, heel graag, als het kan?’ zegt ze.
‘Natuurlijk,’ zegt de kok, ‘geniet ervan.’ Met een glimlach sluit hij de deur weer.
‘Nou, ik ben er klaar voor,’ zegt ze verwachtingsvol.
We zingen voor haar. Ze geniet. Glimlacht, huilt een beetje, sluit haar ogen, opent ze weer en straalt ons warmte toe. Onze stemmen weven prachtig dooreen, vullen vol en vrij de ruimte.
Dit is wat ik wil. Afgestemd op één persoon. Eén mens die nog beperkte tijd heeft.

Er komt een vriendin de kamer in. Ze sluit aan en geniet mee.
Als we uitgezongen zijn, vraagt de vrouw in het bed of we allebei een maansteentje om hebben.
‘Nee, ik heb een labradorietje om,’ zegt Marijke. ‘En ik een gouden schelpje,’ zeg ik terwijl ik opsta en me vooroverbuig zodat ze het beter kan zien.
‘Ja, ja, wij houden ook van schoonheid,’ zeg ik grappend en verbaas me over mijn spontaniteit.
‘Dát zie ik,’ zegt de vriendin terwijl ze wijst op mijn tasje.
‘Ja, de Kunst van het Kleden, komt u daar ook weleens?’
‘Welééns? Heel vaak!’ zegt ze lachend.
Met deze lichte toets nemen we afscheid en zeggen: ‘Tot ziens misschien?’
‘Heel graag, ik hoop jullie weer te mogen horen zingen,’ zegt de vrouw in het bed.

We sluiten af met een kop Chinese tomatensoep die we zelf uit de pan mogen scheppen die op een sidetable in de gang staat. Op het schaduwrijke terras genieten we van de heerlijke soep. Dankbaar. Onder de indruk. Ontroerd. We zijn een nieuwe weg ingeslagen.

Manon Havermans 7 september 2022